طراحی تراکت: تراکتور؛ آخرین پرده یک نمایش خصوصی! - مجله عکس

جهت دریافت مشاوره خدمات طراحی تراکت از بهترین و باتجربه ترین طراحان کشور همراه ما باشید. از طراحی تا چاپ تراکت های تبلیغاتی حرفه ای را با بهترین قیمت از نماشو بخواهید.

به گزارش خبرنگاران، هنوز تیمی در ایران روی کار نیامده که از دوران خصوصی سازی آن بیشتر از پنج سال بگذرد و بتواند صحیح و سالم از طوفان مسائل اقتصادی و فوتبالِ بدون عایدی ایران، جان سالم به در برد!

پیروز ترین تیم های خصوصی هم با وجود میلیاردها تومان سرمایه طی سه تا چهار سال به زانو در آمده اند و مدیران خوشبین بخش خصوصی با کوهی از بدهی و تقریبا در آستانه انحلال و تعلیق، تیم را به حال خود رها کردند و راهشان به سمت بازار اقتصادی دیگری کج نموده اند.

این یک خیال خام است که کسی تصور کند اگر مالکان متمولی مانند آبراموویچ در چلسی، شیخ منصور در منچسترسیتی، ناصر الخلیفی در پاری سن ژرمن، خانواده گلیرزها در منچستر یونایتد و ... از سرمایه گذاری شخصی خود به سود کلان رسیده اند، پس در ایران هم می توان روی فوتبال پول های کلان سرمایه گذاری کرد. در واقع فوتبال ایران مانند چاه ویلی است که هر چه داخل آن پول بریزید پر نمی گردد و قرار نیست روزی تراز اقتصادی تیم ها مثبت گردد!

تراکتور؛ قربانی پر سر و صدا

تراکتور آخرین قربانی خصوصی سازی است. زنوزی که با سروصدای زیادی تراکتور را تحویل گرفت، مدتی است تیم را رها نموده و دیگر خبری از او نیست. تیم پرطرفدار میلیون ها طرفدار، حالا بی صاحب مانده با نمایش های دراماتیک بازیکنان، مربیان و مدیران باشگاه، در سرگردانی محض به سر می برد و با لشگری نصفه و نیمه راهی لیگ قهرمانان آسیا شد.

دیگر خبری از بمب های آنچنانی نیست و تراکتور به زحمت 20 بازیکن جوان و باتجربه را در اختیار دارد و مدیران ارشد ورزش آذربایجان شرقی در حالی یافتن راه نجات برای خروج این تیم از بحران هستند تا تراکتور مانند سایر تیم های خصوصی از جمله ماشین سازی، به سمت سقوط و انحلال پیش نرود.

البته درباره تراکتور نباید فقط به مسائل و مسائل مربوط به بخش خصوصی و عدم عایدیزایی اشاره نمود. این باشگاه اگر امروز به شرایطی رسیده که تا آستانه انحلال و تعلیق پیش می رود مقصر اصلی اش زنوزی است. اوست که اجازه نداد این تیم روی آرامش به خود ببیند و با تغییرات مکرر، همیشه فضا را برای این باشگاه و تیم فوتبالش آشفته کرد.

خصوصی سازی یا مرگ تدریجی؟

پیش از این هم تیم های دیگری از بخش خصوصی به مرحله نابودی رسیده اند و این برای نخستین بار نیست که یک تیم خصوصی نمی تواند در ایران دوام بیاورد. در فوتبالی که قیمت ها به طور سرسام آوری بالا می رود و از طرفی عایدیی وجود ندارد، همه مالکان خصوصی محکوم به شکست هستند چرا که اصلی ترین منبع عایدی تیم ها یعنی حق پخش تلویزیونی عملا صفر است و حتی بعضی از تیم ها در سایر رشته ها مجبورند برای نمایش مسابقاتشان، هزینه هم بکنند.

با این اوصاف عجیب نیست که بیشتر تیم های خصوصی در ایران به مرز نابودی کشانده شده اند. آخرین شان شهرخودرو است اما ممکن است تا انتها این فصل به تعداد تیم های خصوصی و ورشکسته افزوده گردد؛ کما اینکه دیگر خبری از خریدهای آنچنانی در تراکتور نیست و نساجی هم برای بقا دست و پا می زند چرا که ابتدای فصل نتوانست بازیکنان مدنظر و مناسب را در بازار متلاطم جابجایی جذب کند.

سرنوشت تیم هایی مانند نفت تهران، راه آهن، شیرین فراز، استیل آذین، استقلال اهواز، سیاه جامگان، گهر دورود و ... مطمئنا پاسخی قانع کننده برای هر سرمایه دار بخش خصوصی است ولی افسوس که فوتبال وسوسه کننده است.

ساده تر باید گفت که خصوصی سازی در لیگ برتر ایران تا به امروز محکوم به نابودی و شکست بوده و تا به حال کسی از این آزمون سربلند بیرون نیامده و در انتها سرمایه و اعتبار مالکان تیم های خصوصی و رویای طرفداران از بین می رود.