گفت وگو با یکی از دوست داشتنی ترین گروه های برنامه عصر جدید - مجله عکس

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، می شود حرف بزنی، بدون کلام و خودت را اثبات کنی، به رغم همه نمی شودها و نمی توانیها؛ طوری که همان ها که به توانمندی ات شک داشتند، چاره ای جز تحسینت نداشته باشند. حکایت بهنام روستایی، تنها مربی و داور معلول ژیمناستیک ایران، همین است. او که از 7 سالگی تا 32 سالگی اش - یعنی درست تا همین چند ماه قبل - با سنگینی نگاه مردم و قضاوت ظاهری خیلی ها دست وپنجه نرم کرده بود، هیچ وقت قدم در جاده ناامیدی نگذاشت و درعوض، آنقدر تلاش کرد تا روزگار تسلیم اراده اش شد و درهای پیروزیت را به رویش باز کرد. فقط سه اجرا در برنامه استعدادیابی تلویزیونی کافی بود تا خیلی ها از قضاوت غیرمنصفانه ای که درباره او داشتند، شرمنده شوند. حالا او نماد انگیزه و امید بسکمک از فرزندان جامعه به ویژه معلولان است .

به بهانه حضور پیروز بهنام روستایی، مربی معلول گروه پیرامید در برنامه عصر جدید، سری به باشگاه جمع وجور او در یکی از جنوب شرقی ترین محله های تهران زده ایم و پای صحبت های امیدبخشش نشسته ایم .

عصر جدید به باشگاهم رونق داد

باشگاه بهنام روستایی، پارسال همین موقع، همینقدر شلوغ بود؟

- خوب بود اما واقعیتش را بخواهید، نه، اینقدر شلوغ نبود .

می توانیم بگوییم استقبال پرشوری که حالا می بینیم، نتیجه حضور شما در برنامه استعدادیابی عصر جدید بوده؟

- بله. این برنامه علاوه بر همه اتفاقات مثبتش، برای من یک تأثیر جداگانه داشت و کمک کرد بتوانم خودم را اثبات کنم. حالا دیگر نیازی به تلاش برای ثابت کردن توانمندی هایم نیست. هرجا بروم، اغلب مرا می شناسند و تا بگویم مربی گروه پیرامید هستم، می دانند کاربلد هستم و دیگر نیازی نیست این موضوع را به صورت عملی برایشان اثبات کنم .

حالا از همه تهران و ایران شاگرد دارم

شنیده ایم بعد از نمایش پیروز و جذاب گروه شما در این برنامه، شاگردانی از نقاط مختلف شهر به جمع شما اضافه شده اند و برای آموزش زیر نظر شما، سختی و هزینه تردد از مسافت های طولانی را مشتاقانه به جان می خرند...

- درست است. باشگاه ما در محله مسعودیه در جنوب شرقی تهران واقع شده است اما حالا چندین نفر از تجریش، میرداماد، محله های دیگر و حتی حاشیه تهران با همه سختی ها می آیند و همراه شاگردان من تمرین می کنند. فقط هم این نیست. حتی از نقاط مختلف ایران درخواست برای حضور در باشگاهمان داشته ام. از ملایر، تبریز و اصفهان برایم پیام فرستاده بودند که: می خواهیم بیاییم زیر نظر شما تمرین کنیم. می آییم تهران و خانه اجاره می کنیم... این برای من خیلی خوشایند بود. من هم به اشتیاق آن ها احترام گذاشتم و به همه شان گفتم: قدمتان روی چشم .

پس با توجه به این اتفاقات مثبت، شما از ادامه برنامه های استعدایابی مثل عصر جدید حمایت می کنید و اگر کسی برای حضور در این برنامه از شما مشاوره بخواهد، او را تشویق به شرکت در این برنامه می کنید؟

- بله. حتماً. این قبیل برنامه ها در کشف و معرفی و شکوفایی استعدادها بسیار مؤثر است. من خیلی تمرین کرده بودم. خیلی تلاش کرده بودم. خیلی جاها رفته بودم. اما آنقدر که 3 نوبت حضور در برنامه عصر جدید باعث معرفی من به مردم شد، 15 سال تلاش و فعالیت حرفه ای ام در گذشته چنین نتیجه ای نداشت. خدا را واقعاً شاکرم که فرصت حضور در این برنامه را به من داد و توانستم خودم را اثبات کنم .

افراد مثل من و حتی بهتر از من فراوان هستند که اگر ناشناخته مانده اند، به این دلیل است که جایی برای معرفی و اثبات استعداد و توانمندی هایشان نداشته اند. من حتماً به همه آن ها توصیه می کنم در دوره دوم این برنامه شرکت کنند و خودم هم با کمال میل در این راستا کمکشان می کنم .

شایسته ها قهرمان شدند

شما یکی از مهمانان ویژه مراسم فینال برنامه عصر جدید بودید. لحظه ای که فاطمه عبادی تندیس طلایی قهرمان را بالای سر برد، چه حسی داشتید؟

- همه ما که در برنامه عصر جدید شرکت کرده بودیم، فارغ از رقابت ها، واقعاً دوست بودیم. انگار یک خانواده شده بودیم، به ویژه از مرحله دوم به بعد. به همین دلیل، اینکه چه کسی اول شود، خیلی برایمان مهم نبود. آن رفاقت و صمیمیت، برایمان ارزش بیشتری داشت. به همین دلیل خیلی مسرور شدم خانم عبادی قهرمان شدند. ایشان در مرحله نیمه نهایی، رقیب خودم بودند و باید بگویم واقعاً شایستگی این عنوان را داشتند. البته محمد زارع هم انصافاً کارش خیلی خوب بود و از مرحله اول تا چهارم، تمام اجراهایش متفاوت بود. به اعتقاد من، این پسر، واقعاً یک مغز متفکر بود. خودش اجراهایش را طراحی می کرد، همه ابزار و و سائل موردنیازش را خودش می ساخت و این خیلی خوب بود .

پیشرفتش هم در طول زمان واقعاً مشهود بود.

- بله دقیقاً. البته این اتفاق، عمومیت داشت. تمام بچه ها از مرحله اول تا مرحله نیمه نهایی و فینال، واقعاً پیشرفتشان عالی بود. و همه این ها به این دلیل بود که تمرینات بچه ها هدفمند شده بود. انسان اگر هدفش را پیدا کند، استعداد و انرژی اش را در راستا صحیح هدایت می کند. مشکل بزرگ این است که در درجه اول، اغلب ما هدف تعیینی در زندگی برای خودمان تعیین نمی کنیم و در درجه دوم، آنقدر مسائل و موانع بر سر راه شکوفایی استعدادها در جامعه ایجاد شده که قرار دریافت در راستا درست را برای افراد دارای استعداد سخت کرده است. البته تفاوت ها از همین جا شروع می شود. انسانی پیروز است که با وجود تمام موانع، باز هم به کار و تلاش ادامه دهد تا به هدفش برسد .

باشگاه قبولم نمی کرد اما بالاخره مربی را از رو بردم!

خود شما، نمونه شاخص این سخت کوشی و خستگی ناپذیری هستید. خوب است کمی از خودتان برایمان بگویید. برگردیم به آن جرقه اول؛ اصلاً چه شد هوای ورزش ژیمناستیک به سرتان افتاد؟

- اغلب ما بچه های دهه 60، تحت تاثیر فیلم هایی که آن سال ها از بروس لی و جکی چان می دیدیم، در تب وتاب ورزش های رزمی و نمایشی بودیم. من هم به همین ترتیب عاشق ژیمناستیک شدم. آرزویم این بود که یک روز بتوانم یکی از حرکات ژیمناستیک را اجرا کنم. 7 ساله بودم که تصمیم گرفتم برای یادگیری ژیمناستیک به باشگاه بروم. اما هر باشگاهی می رفتم، تا مربی نگاهش به پای معلولم می افتاد، می گفت: پسرم! تو نمی توانی ژیمناستیک کار کنی. نمی توانی حرکاتی که ما می خواهیم را انجام دهی. هم برای خودت سخت می شود هم برای من. هرچقدر هم توضیح می دادم که من خیلی چیزها را بلدم و می توانم، فایده ای نداشت. خب، به طور طبیعی ناراحت می شدم. راستش را بخواهید، آن سال ها چه در خانواده و چه در میان دوستان هم کسی نبود که بخواهد از افرادی مثل من حمایت کند و روحیه بدهد. خودم بودم و علاقه ای که حد و حساب نداشت. و من هم دست بردار نبودم. اینطور بود که شروع کردم به تمرین انفرادی .

علاوه براینکه حسابی فیلم های رزمی نگاه و از آن ها الگوبرداری می کردم، به عنوان تماشاچی به همان باشگاه ها می رفتم و تمرین مربی با بچه ها را زیرنظر می گرفتم و بعد، در خانه تلاش می کردم آن آموزش ها را تمرین کنم. چیز عجیبی بود؛ یک بچه دبستانی بودم اما صبح زود بیدار می شدم و قبل از مدرسه رفتن، تمرین می کردم. چند ماه که گذشت، سراغ یکی از آن مربیان رفتم و خواهش کردم از من تست بگیرد. او که در تمام آن مدت، شاهد حضور من در باشگاه بود، بالاخره قبول کرد. درواقع ناچار شد قبول کند. به من گفت: تو دیگه کی هستی؟(با خنده). خلاصه در مقابلش حرکات را اجرا کردم؛ از چرخ وفلک گرفته تا حرکات قدرتی مثل حرکت یو و او هم همه را تأیید کرد و گفت: کاش همان روزی که آمدی برای ثبت نام، قبول می کردم به تو آموزش بدهم. وقتی گفت: از جلسه بعدی بیا باشگاه، آنقدر مسرور شدم که قابل وصف نیست .

دلم را شکستند اما اراده ام را، نه

با این شروع پر فراز و نشیب برای ورود به دنیای ژیمناستیک، فکر کردن به مربی گری در این رشته، برای شما خیلی سخت بود. درست است؟

- دقیقاً. من، اینکه یک ورزشکار پیروز شوم را در خودم می دیدم اما واقعیتش را بخواهید، اصلاً فکر نمی کردم یک روزی بخواهم مربی شوم. یعنی باورم نمی شد. اما آقای حسن امانی، مربی ام گفت: مطمئن باش من یک روز تو را مربی می کنم؛ آن هم یک مربی خوب. و واقعاً از ایشان سپاسگزارم که به من و توانمندی هایم اعتماد کرد .

اینطور بود که بعد از گذر از آزمون ها و دریافت مدرک مربیگری، از سال 89 مربی رسمی فدراسیون ژیمناستیک و اولین مربی معلول این رشته شدم. این اتفاق جدیدی بود. هرکجا می گفتم: من اولین مربی معلول ژیمناستیک هستم، می گفتند: یعنی شما فقط به معلولان آموزش می دهید؟ می گفتم: نه. اصلاً به آن صورت، معلولانی نداریم که بخواهند ژیمناستیک کار کنند. یعنی جایی و امکاناتی در این زمینه برایشان وجود ندارد. وقتی متوجه می شدند من در باشگاه های عمومی آموزش می دهم، تعجب می کردند. البته مربی گری هم برای من، خالی از مشکل و سختی و بی مهری نبود. اولین بار با 7 شاگرد شروع کردم. بچه های خردسال و کودک، ذهنیتی درباره معلولیت نداشتند که بخواهند میان من و مربیان دیگر تفاوتی قائل شوند اما نگاه پدر و مادرها به من، واقعاً متفاوت بود. آن ها با دیدن ظاهر من، می گفتند: مربی گری ژیمناستیک با این شرایط؟! مگر می شود؟ !

در همان مقطع، یک اتفاق خیلی تلخ برایم افتاد. پدری به باشگاه آمده و فرزندنش را در کلاس ژیمناستیک ثبت نام کرده بود. اما وقتی مرا با عصا دید و فهمید من مربی باشگاه هستم، انگار مردد شد. مستقیماً چیزی نگفت. اما رفت و چند دقیقه بعد برگشت و به منشی باشگاه گفت: منصرف شدم. دیگر نمی خواهم پسرم ژیمناستیک یاد بگیرد !

چطور بعد از آن اتفاق توانستید روحیه تان را بازیابی کنید؟

- راستش را بخواهید، ناراحت شدم اما رفتارهای ناخوشایندی مثل آن، باعث نشد کارم را ادامه ندهم و از هدفم دست بردارم. اتفاقاً انسان در سختی هاست که برای رسیدن به هدفش آبدیده می شود. اینطور بود که وقتی این رفتارها را می دیدم و برخی حرف های دلسردکننده را می شنیدم، به خودم می گفتم: بهنام! باید بیشتر از این ها خودت را اثبات کنی. خیلی شب ها بیدار می نشستم و فکر می کردم چه کارهایی می توانم بکنم که توانایی هایم را نسبت به دیگرانی که در این رشته مشغول کارند، بالاتر ببرم. درست است که خیلی زمان برد و تا همین امسال که در برنامه عصر جدید شرکت کنم، همچنان اثبات خودم و توانمندی هایم خیلی سخت بود اما خدا را شکر بالاخره تلاش هایم نتیجه داد. حالا دیگر در تمام کشور مرا می شناسند و الحمدلله استعداد و توانایی من پشت آن ظاهربینی پنهان نمی شود .

انگیزه بخشی به معلولان، بزرگ ترین دستاورد من از عصر جدید

به نظر می رسد حالا دیگر بهنام روستایی، یک الگوست و به ویژه برای معلولان عزیز تبدیل به نماد امید و انگیزه شده است...

- همینطور است که می گویید. در این مدت، پیام های بسیار خوشایندی از طرف معلولان داشته ام که می گفتند: پیروزیت شما، درواقع نقطه شروع برای ما بوده. شما با نمایش خوبتان در این برنامه، راستا ما را هموارتر کردید و باعث شدید خیلی راحت تر بتوانیم راستامان را برای رسیدن به پیروزیت طی کنیم. و من بابت این حس خوبی که در معلولان عزیز ایجاد شده، خدا را شکر می کنم .

همین الان 2، 3 شاگرد معلول دارم که همگی بعد از برنامه عصر جدید به باشگاه ما آمده اند. آن ها هم همان مشکل من را داشتند و به هر باشگاهی مراجعه کرده بودند، قبولشان نکرده بودند. از همه بیشتر وقتی مسرور شدم که یک پسربچه معلول 6 ساله به باشگاه آمد. این پسر، فوق العاده بود. مثل همان 7 سالگی خودم، اغلب حرکات قدرتی را بلد بود. واقعاً از دیدنش مسرور شدم و حالا هم دارم با او کار می کنم. واقعاً کیف کردم که من شده ام الگوی این پسر و برایش انگیزه ایجاد کرده ام که بیاید باشگاه و تمرین کند. واقعاً مسرورم که حضورم در این برنامه باعث شده بچه های معلول به زندگی امیدوارتر شوند. این بزرگ ترین دستاورد من از برنامه عصر جدید بود .

همیشه یکی از بزرگ ترین آرزوهای من این بود که بتوانم به جوانان جامعه، امید بدهم؛ اول، بچه های معلول که حقیقتاً کارشان سخت تر است و بعد، باقی جوانان. دوست داشتم بیایند کار و فعالیت مرا ببینند و با خودشان بگویند: وقتی بهنام روستایی با وجود معلولیت در پایش می تواند چنین فعالیت های سنگینی انجام دهد، چرا ما نتوانیم؟ و واقعاً خدا را شکر می کنم چه در جامعه و چه در فضای مجازی، بازخوردهای مثبت فراوانی دیدم و به آرزویم رسیدم. انگار شده ام نماد انگیزه. این اتفاقات، به اندازه قهرمانی در عصر جدید، برای من مسرور کننده است. واقعیت این است که اول شدن، چندان مهم نیست. مهم این است که بتوانی به چند نفر انگیزه بدهی برای اول شدن .

البته آن طور که شنیده ایم، فقط عزیزان معلول نبوده اند که شما را کننده خودشان می دانستند...

- بله. ما در فضای مجازی یک گروه ژیمناستیک داریم که فقط حدود 12، 13 هزار مربی ژیمناستیک در آن عضو هستند؛ از سرمربی تیم ملی تا مربیان باشگاهی. علاوه براین، داوران بین المللی ژیمناستیک کشور هم در این گروه حضور دارند. مرتب پیام های حمایت در این گروه برای من ارسال می شد. می گفتند: الان شما، کننده خانواده ژیمناستیک کشور در برنامه عصر جدید هستید. هر کمکی لازم باشد، به شما می کنیم. این برای من خیلی خوشایند بود. و انصافاً هم خیلی به من کمک کردند. به ویژه استاد خودم، استاد علی نصیری که در جریان برنامه، شب وروز برای ما وقت گذاشتند و فوق العاده زحمت کشیدند .

برج مان می تواند قد بکشد اما سقف کوتاه باشگاه نمی گذارد!

در اجراهای تلویزیونی از کمبود امکانات در باشگاهتان گفته بودید. ما امروز از نزدیک، محدودیت های پیش روی شما را دیدیم. فضای باشگاه واقعاً کوچک است، طوری که بچه ها با 3، 4 پشتک می توانند طول باشگاه را طی کنند. از رختکن و این چیزها هم خبری نیست. واقعاً آن حرکات جذاب و پیچیده ای را که در برنامه عصر جدید اجرا کردید، در همین باشگاه کوچک تمرین می کردید؟

- بله. تنها فضای در اختیار ما، همین باشگاه کوچک است. البته ناچار می شدیم حرکت های ارتفاعی را در پارک همین حوالی تمرین کنیم چون سقف کوتاه باشگاهمان اجازه این کار را به ما نمی داد. ما طرح های بهتری هم در ذهن داریم و می خواهیم این حرکات را ارتقا دهیم اما متاسفانه با محدودیت فضای تمرین روبرو هستیم. مثلاً حرکت برج که در برنامه عصر جدید با 13 نفر اجرا شد را می توانیم به برج های 16 و 20 نفری و بیشتر ارتقا دهیم و این برج، همین طور ارتفاع بگیرد و بالا برود. اما متاسفانه فضای کافی در اختیار نداریم .

قولی که شهرداری منطقه 15 در برنامه عصر جدید برای تأمین فضای تمرین برای شما بیان کرد، به کجا رسید؟

- گفته بودند به ما زمین می دهند اما هنوز اتفاقی در این زمینه نیفتاده. از طرف دیگر گفته بودند یک باشگاه برای تمرین در اختیار ما قرار می دهند. بعد از برنامه، این موضوع را پیگیری کردم و در جلسه ای که با دوستان شهرداری داشتیم، گفتند گروه قبلی که در باشگاه موردنظر فعالیت دارد، تا 5، 6 ماه آینده قرارداد دارد و در پایان این مدت، باشگاه در اختیار ما خواهد بود. امیدواریم این موضوع، عملی شود که اگر این اتفاق بیفتد، می توانیم تعداد بیشتری از بچه های مشتاق را در باشگاه پذیرش کنیم و به آن ها آموزش دهیم. حتی می توانیم برای مربیان دیگری که دانش و مهارت کافی دارند اما امکان فعالیت نداشته اند، فرصت کار فراهم کنیم، به آن ها کلاس بدهیم و به عبارتی اشتغال زایی هم داشته باشیم .

وقتی به عشق مدافعان حرم، پرچم شدم

قبل از برنامه عصر جدید هم شما حرکت هایی انجام داده بودید که اسمتان را سر زبان ها انداخته بود. یکی از آن ها، اجرای حرکت میله پرچم به یاد مدافعان حرم بود. در این باره برایمان بگویید.

- معتقدم ما مدیون شهدا هستیم. همین که الان راحت اینجا نشسته ایم و داریم گفت وگو می کنیم، به برکت خون شهداست که به خاطر ما و به خاطر وطن و ناموسمان رفتند. ما دوران دفاع مقدس را به یاد نمی آوریم اما شاهد ایثار رزمندگان مدافع حرم در سوریه بوده ایم. یک روز با خودم گفتم: ما که در مقابل زحمات و ایثارگری آن ها کاری نمی توانیم بکنیم، حداقل به یاد آن ها یک حرکت خاص انجام بدهم که مدافعان حرم بدانند جوانان کشور هم به یاد آن ها هستند. دلم می خواست وقتی خبرش به گوش آن ها می رسد که یک جوان معلول ورزشکار به عشق آن ها دست به یک حرکت سخت زده، حتی شده به اندازه ذره ای دلگرم شوند و انگیزه بگیرند .

من رکورد دنیای حرکت میله پرچم را قبلاً زده بودم، البته در ارتفاع پایین تر. این حرکت، حرکت بسیار سختی است آمادگی جسمانی بسیار بالایی می خواهد. تا آنجا که آمار گرفته بودم، یک کانادایی توانسته بود 47 ثانیه این حرکت را بزند اما من توانستم یک دقیقه و سه ثانیه این حرکت را بزنم و رکورد را مال خود کنم. اما متاسفانه به دلیل مسائل موجود، نتوانستم این رکورد را در گینس به نام خودم ثبت کنم .

وقتی تصمیم گرفتم به یاد مدافعان حرم این حرکت را بزنم، پل هوایی را برای این کار انتخاب کردم! این حرکت سخت و خطرناکی است که فقط تعداد انگشت شماری از ورزشکاران در دنیا این حرکت را انجام داده اند. شرایط زمانی و مکانی، کار مرا خیلی سخت تر کرد. یک روز تابستانی در ماه مبارک رمضان 3 سال قبل، در اوج گرما و وزش شدید باد، در ارتفاع 10 متری از زمین، حرکت میله پرچم را اجرا کردم و توانستم 25 ثانیه به عشق مدافعان حرم، بین زمین و آسمان مقاومت کنم .

فیلم اجرای حرکت میله پرچم به یاد مدافعان حرم توسط بهنام روستایی

آن حرکت، برای ادای احترام به مدافعان حرم انجام شد اما اثبات توانمندی های خودم را هم به دنبال داشت. من همیشه به شاگردانم می گویم: بچه ها! همه ژیمناست ها پشتک و وارو و نیم وارو می زنند. شما تلاش کنید با تمرین زیاد و کسب مهارت، کاری انجام دهید که هرکسی نتواند آن را انجام بدهد و به این ترتیب، خاص شوید. من هم می خواستم با اجرای حرکت میله پرچم، یک کار خاص انجام دهم، چون به عشق انسان های خاص بود .

بازتاب این حرکت چطور بود؟

- در فضای مجازی، بازتاب بسیار خوبی داشت. از طرف خانواده برخی از رزمندگان مدافع حرم هم پیام هایی دریافت کردم که از این حرکت مسرور شده بودند. من طرح هایی دیگری هم در ذهن داشتم که محقق نشد. می خواستم این حرکت را در ارتفاعی بالاتر هم انجام دهم و این رکورد را دنیای کنم. به فدراسیون و نهادهای مختلف مراجعه کردم و گفتم هرکسی در دنیا نمی تواند این حرکت را انجام دهد اما متاسفانه هیچ کس حمایت نکرد .

من رکوردهای دیگری هم دارم. مثل راه رفتن با دست روی تردمیل با سرعت 3 کیلومتر به مدت یک دقیقه و هفت ثانیه و حرکت شنا پرچم با پاهای بالا (25 حرکت در 36 ثانیه). شاگردانم هم سال گذشته یک رکورد ثبت کردند که خیلی برایم شیرین بود. 11 نفر از بچه هایم توانستند دو هزار و نود و هفت حرکت نیم وارو را در یک ساعت بزنند و به نام تیممان ثبت کشوری کنند. ما به شرط وجود حمایت، این رکوردها را هم می توانیم به ثبت دنیای برسانیم. توانایی بچه های ایران، خیلی بیشتر از آن چیزی است که بشود فکرش را کرد .

در حال حاضر، چند شاگرد دارید؟

- در حال حاضر 250 شاگرد در مقاطع سنی مختلف دارم. طبق برنامه ریزی که انجام داده ام، در نظر دارم از میان این بچه ها 3 تیم درست کنم. طبق برآورد من، از میان این شاگردان، پتانسیل پرورش 100 ژیمناست حرفه ای وجود دارد. البته برای رسیدن به این هدف، به یک زمان حداقل یک ساله و مهم تر از همه، فضای مناسب برای تمرین نیاز داریم .

راستی، خیلی ها دوست دارند بدانند پیرامید به چه معناست؟

- پیرامید، یک رشته ورزشی-هنری است. درواقع، پیرامید یکی از شاخه های رشته ژیمناستیک است که ژیمناست ها در آن با حرکات نمایشی به شکل سازی و اجرای برنامه می پردازند .

ارتش 41 نفره می تواند 100 نفره شود

طراحی حرکت های نمایشی تیمی که در برنامه عصر جدید ارائه می کردید، با خودتان بود یا از جایی الگوبرداری کرده بودید؟

- طراحی حرکت ها توسط خودم و استاد نصیری انجام می شد. جالب است بدانید حرکت آخرمان، حرکت ستون پرچم را هنوز هیچ تیمی در دنیا با این رکورد نزده است .

درحالی که در یکی از کشورها توانسته بودند این حرکت را فقط با 5 ستون انجام دهند و در آخر هم اعضای تیم هم از هم جدا شدند و شیرازه حرکتشان از هم پاشید، ما توانستیم این حرکت را با 10 ستون انجام دهیم و بچه ها هم از هم جدا نشدند. هماهنگی بچه ها برای همین یک حرکت، واقعاً سخت بود اما خدا را شکر کار به خوبی انجام شد. ما از این حرکت های خلاقانه که می توانیم به نام خودمان و ایران ثبت کنیم، زیاد داریم اما خب، این کار نیازمند حمایت است .

یکی از لقب های جالبی که به تیم شما داده شد، عنوان ارتش 41 نفره بود. از بازتاب های آن اجرای جذاب با مارش نظامی و این لقب به یادماندنی بگویید.

- همین طور است. تیم ما را بیشتر با این عنوان می شناسند. اما این برنامه، بیش از همه در میان نیروهای مسلح بازتاب داشت. جالب است بدانید بعد از آن اجرا در عصر جدید، دعوت هایی از جانب نیروهای مسلح، صنایع دفاع و سپاه در مناسبت های مختلف داشتیم که از ما می خواستند فقط با همان ریتم ارتش 41 نفره برایشان برنامه اجرا کنیم و این برای من خیلی خوشایند بود. 2، 3 هفته قبل هم که برای همراهی با برنامه شبی با قهرمانان(یادواره شهید ابراهیم هادی) به شهر خودمان، ملایر دعوت شده بودیم، با همین ریتم اجرا داشتیم که با استقبال فوق العاده مردم روبرو شد. این ارتش 41 نفره دوست داشتنی، می تواند 100 نفره و حتی بیشتر شود البته با کمک و حمایت دست اندرکاران .

به جای گلایه از خدا، همیشه شاکر نعمت هایش بودم

پایان این گفت وگو، فرصت مناسبی است برای حرف های ناگفته.

- همیشه گفته ام هرکس می خواهد پیروز باشد، باید رضایت پدر و مادرش را جلب کند. خودم هم تا جایی که توانسته ام برای کسب رضایت پدر و مادرم تلاش کرده ام. من هرچه دارم، از دعای خیر آن هاست. از همین طریق، یک تشکر ویژه و جانانه از پدر و مادرم می کنم که خیلی سختی کشیدند - به ویژه مادرم - تا من به اینجا برسم. دست و پای این عزیزان را می بوسم. امیدوارم همیشه سایه شان بالای سرم باشد و من هم بتوانم گوشه کوچکی از مهر و محبتشان را جبران کنم. خوب است بدانید وقتی در برنامه اولمان در عصر جدید، پای پدر و مادرم را بوسیدم، بازتاب بسیار خوبی داشت؛ چه در کوچه و خیابان و چه در فضای مجازی. خیلی ها گفتند: تو کاری را انجام دادی که ما از انجام آن خجالت می کشیدیم. اما از این به بعد، ما هم همین کار را انجام می دهیم. واقعاً بازخوردها طوری بود که می توانم بگویم از نظر مخاطبان، آن حرکت، یک طرف بود و اجرایمان هم، یک طرف .

از همه مربیانم که برایم زحمت کشیدند و از همه دوستانم سپاسگزارم. از عوامل برنامه عصر جدید هم سپاسگزارم. از مردم ایران هم سپاسگزارم و دست تک تک آن ها را می بوسم. از خدای متعال هم سپاسگزارم که مرا مورد لطف و عنایت قرار داد و اگر یک نعمت را از من گرفت، هزاران هزار نعمت دیگر به من داد و کمک کرد بتوانم با همین شرایط، الگویی برای جوانان و نوجوانان شوم تا باور کنند با تلاش می توانند به خواسته هایشان برسند .

گفتید خدا را شاکرید که اگر یک نعمت را از شما گرفت، هزاران نعمت دیگر به شما داد. واقعاً هیچ وقت به خاطر معلولیت پایتان از خدا گلایه نکردید؟

- اگر خواست و اراده خداوند را قبول داشته باشیم و خدا را در قلب خودمان بدانیم و به آن چیزی که نداریم، فکر نکنیم، همه مسائل حل می شود. من هیچ وقت به خاطر معلولیتم از خدا گلایه نکردم و همیشه شاکرش بوده ام چون معتقدم هرکس خدا را بیشتر شکر کند، نعمت های بیشتر و بهتری به دست می آورد. درست است که من از ناحیه پای راست دچار معلولیت هستم اما این موضوع هیچ وقت باعث نشد فکر کنم توانایی ندارم. من به جای این، به نکات مثبت ماجرا فکر می کنم؛ به اینکه شده ام اولین و تنها مربی و داور معلول ژیمناستیک در ایران، تیمی تشکیل داده ام که توانسته تا مرحله نیمه نهایی مسابقه استعدادیابی کشوری برسد، حالا با همین شرایط مورد لطف و محبت مردم هستم و ...

مادران چه می گویند؟

با دیدن عصر جدید، از قضاوت خودم خجالت کشیدم

این روزها اگر سری به باشگاه جمع وجور بهنام روستایی در محله مسعودیه بزنید، در برق نگاه مادرانی که صف کشیده اند تا فرزندشان ساعتی زیر نظر این مربی معلول پیروز آموزش ببیند، حس احترام و تحسین نسبت به این جوان بااراده را می بینید. حکایت برخی از این مادران هم، حکایت عجیبی است. مادر امیر سام که لبه سکوی حائل میان درِ ورودی باشگاه و فضای کوچک تمرین بچه ها نشسته و با اشتیاق تماشایشان می کند، می گوید: این سومین جلسه است که پسرم به کلاس آقای روستایی می آید. البته 2، 3 سال قبل هم پسرم را در کلاس ژیمناستیک ثبت نام کرده بودم اما منصرف شدم و او را از باشگاه بردم .

راستش را بخواهید، آن موقع وقتی آمدم و دیدم مربی باشگاه، یک آقای معلول است، با خودم گفتم: ایشان که خودش چنین شرایطی دارد، چه جوری می خواهد به بچه های ما آموزش بدهد؟ اما امسال وقتی هنرنمایی زیبای آقای روستایی و شاگردانش را در برنامه عصر جدید دیدم، به اشتباه خودم پی بردم و واقعاً ناراحت شدم؛ هم به خاطر قضاوت نادرستی که درباره ایشان داشتم و هم به دلیل فرصتی که ازپسرم گرفته بودم. اگر پسرم در کلاس استاد روستایی مانده بود، حتماً یکی از اعضای گروه ایشان در اجراهای تلویزیونی بود .

مادر آگاهِ امیر سام اما تصمیم گرفت جلوی استمرار اشتباهش را بگیرد: بعد از پخش برنامه، به باشگاه رفتم و با یاد آوری ماجرای 2 سال قبل، از آقای روستایی عذرخواهی کردم و حلالیت طلبیدم. ایشان در جواب با بزرگواری گفت: اشکالی ندارد. شاید در آن لحظه، شما هم حق داشتید. و پسرم را در کلاسش پذیرفت. از آن موقع، مرتب به بچه هایم می گویم: از اشتباه من درس بگیرید و هیچ وقت از روی ظاهر افراد درباره آن ها قضاوت نکنید .

به توانمندی استاد اعتماد کردیم، بچه هایمان پیروز شدند

اما آن طرف قضیه، بودند مادرانی که از همان اول، بهنام روستایی را با توانمندی هایش دیدند و معلولیت ظاهری اش را نقطه ضعف او تلقی نکردند. مادر محمدحسین و محمدرضا فروغی، یکی از آن هاست. او می گوید: چند سال قبل بچه ها را در باشگاهی ثبت نام کرده بودم. مدتی بعد، آقای روستایی را به عنوان مربی به باشگاه آوردند. ایشان فقط 2 ماه در باشگاه دوام آورد چون متاسفانه خیلی از مادران اعتراض داشتند و می گفتند ایشان نمی تواند چیزی به بچه های ما یاد بدهد! برعکس آن ها، من و خانم عسگری (مادر یکی از بچه ها) دوست داشتیم استاد روستایی، مربی بچه هایمان بماند چون می دیدیم در همان مدت کوتاه، بچه ها چقدر پیشرفت کرده اند .

خلاصه استاد از باشگاه رفت و ما او را گم کردیم. گذشت تا سه سال و نیم قبل که آقای روستایی را در این باشگاه پیدا کردیم و بچه هایمان را آوردیم که دوباره زیر نظر ایشان تمرین کنند. ما فقط به مهارت و کیفیت کار استاد نگاه کردیم و بچه هایمان را دست ایشان سپردیم و نتیجه مثبتش را هم دیدیم. پسران من در هر سه اجرای گروه پیرامید در برنامه عصر جدید شرکت داشتند و برایمان افتخار کسب کردند. اما مهم تر از همه این است که آقای روستایی روی اخلاق بچه ها کار می کند، به آن ها تاکید می کند به پدر و مادرشان احترام بگذارند و اول، اخلاق مدار باشند و بعد، یک ورزشکار خوب. و ما تأثیر تمام این آموزش ها را روی بچه هایمان می بینیم .

منبع:فارس

،