موزه تنیمنت دوبلین با قدمتی بیش از 300 سال
به گزارش مجله عکس، خیابان هنریتای دوبلین، مجموعه کاملی از دست نخورده ترین خانه هایی است که عمرشان به سال های ابتدایی تا میانه قرن 18 می رسد. اکنون، تنها 13 خانه از آن خیابان به جای مانده است که یکی از آن ها با تغییر کاربری به عنوان یک موزه، ضمن پوشش سال های 1870 تا 1970، داستان هایی از زندگی مستاجرانش را بازگو می نماید.
یک خانه اجاره ای قدیمی در دوبلین، به زودی به عنوان یک موزه آغاز به کار خواهد نمود. ساختمان شماره 14 در خیابان هنریتا تا به امروز هویت های مختلفی داشته است؛ از یک خانه بزرگی که وظیفه پذیرایی و سرگرم کردن گرجستانی های مقیم دوبلین در سال دهه 1750 را به عهده داشت تا محلی برای اسکان بیش از 100 نفر به عنوان یک خانه اجاره ای تا تعطیلی آن تا دهه 1970 میلادی؛ و اکنون نیز قرار است که این خانه درهای خود را به صورت یک موزه با عنوان موزه تنیمنت دوبلین (Tenement Museum Dublin) به روی عموم باز کند و نمایی از زندگی در خانه ای با عمری بیش از 3 قرن را پیش روی بازدیدنمایندگان قرار بدهد.
این خانه که در گذشته نیز برنده جوایزی شده است، به تازگی پیروز به کسب عنوان برترین پروژه حفاظت/بازسازی از جوایز معماری ایرلند RIAI شده است. هیئت داوران این خانه را که بیشتر از 10 سال زمان صرف بازسازی و بازسازی آن شده است، به عنوان هدیه ای به شهر دوبلین نامیده اند. گرانین شافری، معمار مشهوری که سرپرستی این پروژه را به عهده داشت می گوید که زحمت های 10 ساله ای که برای بازسازی این خانه صورت گرفته اند، در وهله اول مربوط به روایت داستان ساختمانی استثنایی در خیابانی منحصربه فرد است که از مفهوم و رزونانس گسترده تری برخوردار است.
اگر چه کارهای ساختمانی زیادی روی این بنای محافظت شده صورت گرفته است، اما دیوارهای داخلی همچنان دست نخورده به جای مانده است؛ به ویژه رنگ های سنتی آبی و قرمزی که نشانه ای از خانه های اجاره ای دوبلین است در سالن ورودی، سالن پشتی و پله ها، همچنان به همان حالت اصلی حفظ شده اند.
ایزولت بایرن، مدیر اجرایی شرکت فرهنگی شورای شهر دوبلین، برای خبرنگاران لونلی پلنت شرح داده است که بازدیدنمایندگان انتظار تماشا چه چیزهایی را در این موزه می توانند داشته باشند:
راهنماهای تور ما که خیلی از آن ها از مردم محلی یا مورخان علاقمند به موضوعات اجتماعی هستند، بازدیدنمایندگان را در این خانه سه طبقه همراهی می نمایند تا داستان هایی که در چارچوب دیوارهای این خانه و در دل اتاق های کاملا بازسازی شده آن رخ داده اند را تعریف نمایند و با نگاهی اجمالی به دوران باشکوه ابتدایی این خانه، اطلاعاتی درباره تاریخچه دوران استیجاری آن، از دهه 1880 تا 1970، به بازدیدنمایندگان بدهند.
خانه شماره 14 خیابان هنریتا با استفاده از وسایل اهدایی و محتواهای صوتی و تصویری، داستان هایی از مردمی را که در آن خانه زندگی نموده اند تعریف می نماید و بخشی از روال روزمره زندگی آن ها، مانند استحمام، کار و بازی و تاثیر ازدحام جمعیت روی زندگی آن ها را برای بازدیدنمایندگان شرح می دهد. جزئیات خیلی دقیقی از زندگی عادی ساکنان این ساختمان روی دیوارها حک شده است. بازدیدنمایندگان با استفاده از محتواهای صوتی و تصویری می توانند صدای ساکنان آن را بشنوند و به آواز بچه هایی که در آن جا مشغول بازی هستند، گوش بسپرند؛ می توانند دیوارنوشته ها را بخوانند و از بازسازی های وفادارانه ای که روی یک خانه استیجاری متعلق به دهه 1960 صورت گرفته است، بازدید نمایند.
ساختمان شماره 14 خیابان هنریتا به صورت رسمی در 15 سپتامبر باز می گردد، اما این خانه در هفته های اخیر و قبل از افتتاح رسمی به صورت محدود برای بازدیدنمایندگان باز بود. ایزولت می گوید که موضوعی که بیشتر از هر چیز دیگری به چشم می آمد، واکنش های پر از احساسات بازدیدنمایندگان نسبت به این خانه بود: پیوندی که بازدیدنمایندگان با داستان های جدیدتر خانه برقرار می نمایند.
او در این خصوص این گونه شرح می دهد:
شاهد بودیم که این داستان ها تا چه میزان به دل افرادی که خودشان نیز داستان هایی از چند نسل گذشته خود دارند، می نشست. بازدیدنمایندگان که پا به درون خانه می گذاشتند، رد پاهای رنگ و رو رفته روی پله های پشتی و کف سنگی خانه را حس می کردند و سوخت های لازم برای آشپزی و روشنایی خانه و بقایای شومینه، کاغذهای دیواری، نقاشی های دیواری و سایر علائم جا مانده از نسل های مختلف و خانواده هایی که اوقاتی را در این خانه به سر برده اند را می تماشاد.
ساکنان قبلی خانه و این خیابان، وسایل مهم شخصی زیادی را اهدا نموده اند که خیلی از آن ها در آپارتمان استیجاری بازسازی شده خانم داولینگ استفاده شده است تا چگونگی زندگی یک خانواده در خلال سال های 1940 تا 1975 را نشان بدهد.
این آپارتمان به شیوه ای دوست داشتنی با استفاده از آثار فیزیکی به جا مانده، مانند طرح بندی پارتیشن ها، تکه هایی از کاغذهای دیواری و مشمع کف اتاق و نیز، خاطرات خانواده ها از شرایط زندگی خود، علایق و مشغولیات خانواده، مبلمانی که استفاده می کردند و همان نقطه ای که وسایل در واقعیت چیده شده بودند و نیز وسایل اهدایی مانند کابینت چینی خانم داولینگ و سرویس چینی که او از آن استفاده می کرد، بازسازی شده است.
این بخش از موزه، بسیار مورد توجه بازدیدنمایندگانی نهاده شد که این فضا و خیلی از وسایل چیده شده در آن، برای شان آشنا به نظر می رسید.
منبع: کجارو / lonelyplanet